Wcale nie ma nas, nie dziejemy się.

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	01	02	03	04

a my z wiecznego niepokoju
z przelotów wiatru, z garści cienia
z brzóz przedwieczornych
które stoją nad cichą rzeką zamyślenia.

Nie wiedząc nic. Nieważne.

Nikt nie wie, co będzie dalej. Nikt nie chce wiedzieć. Odsuwam na bok czarne chmury z nad czoła, mam tę chwilę i trzymam ją w garści. Byle by było jakoś tak. Wiosennie ogłupiona powietrzem, rozpływam się w przestrzeni i dobrze mi tak. Nic więcej nie trzeba. A teraz przeżyć dwa i pół tygodnia. Damy radę, to nie tak dużo.

Boję się. Dwa razy się boję. O siebie i o niego. O moje życie i o jego świat. Wszystko z innej strony. A ja zbieram kawałeczki i udaję, że coś mam, składam od nowa. Oszukując siebie i ich, niedoskonale, obłudnie i fałszywie. A drzewa pachną i uciekniemy razem, w nową rzeczywistość, już mi obiecałeś, Ty i ja. I boję się, bo to zaczyna obciążać mnie odpowiedzialnością. Sama się tego podjęłam, tak. Wypluwam z siebie słowa z największą trudnością. Ani to ładne, ani dosadne, nic, zbiór literek, bo poeta i mistrz przestał być poetą, a stał się zwykłym grafomanem, już dawno. Więc przestałam być muzą i poezją w jednym. A słowa są jak łańcuchy, krępują i nie uwolnię się.

I znów, znów, znów. Ludzie i ja. Dlaczego tak trudno, tak dziwnie? Dotykamy się przez szybę, bo się boję. A Ciebie nie chcę zranić, chcę Ci pokazać inny świat. Ale-tamtemu też chciałam pomóc, a dziś... Dziś źle, a przeszłość wraca. Nie pozwól mi na kolejny błąd, opanuj mnie.

Wiosna i znów świat pachnie jegością jego ramion. A ja przestałam pamiętać już jakiś czas temu. Tak dobrze i niedobrze, za dużo stresu. Słowa bez sensu, ja wśród nich, nie bardzo wiedząc, co zrobić. Za jakiś czas świat może się mi skończyć definitywnie. Boję się jak cholera, nie widzę wyjścia. Próbuję, ciągle próbuję, a jednak nie, nic nigdy udać się nie może. Nie mam wyjścia, nie ma stąd ucieczki. I ja sama, bo inaczej nie można. Mam dość obcego dotyku, oddechu, smaku i zapachu. Wyrzekam się siebie i swojej przeszłości, teraźniejszości, przyszłości. Wczoraj było złe, dziś jest złe, jutro też będzie. Znów nie widzę nic, co pozwalałoby chociaż na chwilę uwierzyć. Ale to normalne, nie przejmuję się. Tylko ten strach, bo świat może skończyć się natychmiast. I mnie już nie będzie, w jednej chwili zapłacę za wszystkie moje błędy. I tylko cisza. Skrajnie wybitnie, bo słońce, a ja kolejny raz nie umiem czuć w pełni tej wiosny. I jegość jego unosi się wokół mnie, chociaż wcale tego nie chcę. Bo wrócił, przypomniał, dostał w łeb i poszedł, a jegość jest.

Powroty do przeszłości są

ZŁE.

Przeszłość jest

ZŁA.

i ja też.

Płaczę za Twoje
wszystkie samotne noce
mokre poduszki
które włosami pieścisz

Płaczę za Twoje
chwile milczenia gdy
Ty słów pełen
gryzłeś usta do krwi

Płaczę za Twoje lęki zwątpienia
i wstyd że czasem płaczesz i Ty
za swoje wszystkie osamotnione
kobiety Twego życia

A mówili o mnie że jestem
silna nie złamie mnie nic
a nie wiedzieli że wiecznie
drżałam na wietrze jak liść

Jako ktoś inny...? Powinnam powiedzieć wreszcie-jako ja. Nikogo nie udając, nie grając. Ale-czy umiem? Boję się, ta bardzo się boję, bo nadal jestem małą, niedojrzałą dziewczynką. Nic się nie zmieniło...

Wcale nie ma nas, nie dziejemy się.

Kalendarz

Strony

Archiwum

Archiwum kwiecień 2008

niewiedza

Szczęście może przyjść potem

jeśli wiesz, co chcę powiedzieć

wiosna

powroty

takie dziwne oczyszczenie

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	01	02	03	04

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	01	02	03	04

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	01	02	03	04