Nikt nie wie, co będzie dalej. Nikt nie chce wiedzieć. Odsuwam na bok czarne chmury z nad czoła, mam tę chwilę i trzymam ją w garści. Byle by było jakoś tak. Wiosennie ogłupiona powietrzem, rozpływam się w przestrzeni i dobrze mi tak. Nic więcej nie trzeba. A teraz przeżyć dwa i pół tygodnia. Damy radę, to nie tak dużo.